Gewoonlekkerdansen.nl was de jaarwisseling in Café Averechts. Geen dronken meutes, wel veel mensen die meebewogen op vertrouwde disco, funk en popmuziek.
Tenminste, tot een uur of twee, half drie; toen verlieten veel van die veertigers e.o. geleidelijk het café en druppelden er veel jongeren binnen. Blijkbaar hadden die de eerste uren van het nieuwe jaar elders verpozing gevonden; misschien hadden ze op weg naar hun studentenkamer dat nog best wel bruisende en uitnodigende café gezien?
Hoe dan ook, ik zag ze binnenkomen met een verwachtingsvolle brede smile, in de regel onmiddellijk gevolgd door een diepe frons en bijpassend gelaat van verrassing, ontzetting zelfs. Horen kon ik ze niet, maar hun uitstraling was helder: “Wat staat daar voor een oude lul te draaien!”
Nu had ik rond mijn draaitafels wat post-it memo’s en viltstiften gelegd en toen de eerste met haar verzoekje kwam, honoreerde ik dat onmiddellijk. Daarmee kreeg mijn muziek met meer metal, hiphop en dance een voor mij wat minder vertrouwd karakter, maar ik hield de dansbaarheid wel in het oog. En zo groeide een golfje van inter-culturele succesvolle communicatie. Na de eerste kwamen er meer: verzoekjes, muziek en studenten. En na verloop van tijd voelde ik me een populaire vent geworden. Ze deden steeds meer hun best om mij tot de bizarste verzoeknummers te bewegen. Sommigen wilden zelfs met me op de foto om hun vriendjes te kunnen laten zien wie toch die oude lul was die zulke goede muziek bleef draaien. Die Hollandse meezinger, die ik al driemaal afgekeurd had, kwam uiteindelijk zelfs terug doordat de jongen die hem wilde horen een buitenlandse studente over haar hele lijf volgeplakt had met postit-memo’s en vanaf het podium pontificaal aan het hele publiek tentoonstelde … daar kon ik niet meer tegenop.
Muziek verbroedert. Muziek overbrugt grenzen tussen culturen. Dansen maakt blij. Dansen geeft kracht. Dat heb ik allemaal persoonlijk weer mogen ervaren; wat een begin!